1. Algemene informatie

 

De titel van mijn film was : The pianist van Roman Polanski.

De film kwam naar nederland op 28 november 2002 en is opgenomen in Warschau Polen en Duitsland. De film was engelstalig en het genre was oorlogsfilm.

 

2. Plot

 

De film vertelt de ervaringen van een pianist Wladyslaw Szpilman en zijn familie tijdens de Tweede Wereldoorlog. De film begint wanneer de eerste Duitse bommen op Warschau vallen. Dit gebeurt terwijl Wladyslaw een concert geeft voor de radio in Warschau. Dit is hoe de film begint ... en dus begint een vreselijke periode voor de Polen en vooral voor de Joden van Warschau. Langzaam zijn er meer en meer beperkingen voor de Joden: dan kunnen ze niet meer dan 200 Zloty in hun huizen hebben, dan kunnen ze niet langer duur meubilair hebben, ze moeten een band dragen met de Jodenster, ze kunnen worden gestolen of geslagen op elk moment (meer rechten), avondklok, enz., enz.

Dan moeten ze allemaal samenleven in het getto. Dit getto is eigenlijk te klein om alle Joden te huisvesten, maar de Duitsers geven er niet om. Ze waren van plan ze allemaal uit te roeien, zodat ze niet teveel ruimte aan hen wilden "verspillen".

Joden hopen dat ze alleen in het getto worden achtergelaten, maar dat is niet gebeurd. Je leven was heel weinig waard voor de Duitsers, dus je kon op elk moment worden gedood. De familie Szpilman is bijvoorbeeld getuige van het feit dat de Duitsers een heel gezin bevelen om op te staan ​​tijdens een zoektocht. Onder hen is een oude man in een rolstoel. Hij probeert op te staan, maar het lukt hem niet. Sommige soldaten nemen de man op in een rolstoel en gooien hem uit 4 hoge ramen ... En een vrouw wordt verzorgd door een SS-agent en vraagt: Wat ga je met me doen? Deze SS-man benadert haar en schiet haar in het hoofd zonder een woord te zeggen ...

Dan beginnen de deportaties. De Joden worden opgeroepen zich te presenteren op de "Umschlagplatz". Ze krijgen de belofte dat er niets met hen zal gebeuren en dat ze gewoon in kampen in het oosten gaan werken. Velen geloven het en abonneren zich. Maar dan bereiken geruchten over de vernietigingskampen het getto. Meer en meer mensen weigeren naar de Umschlagplatz te komen. Dan bieden de Duitsers een andere lijst: iedereen die zich registreert, ontvangt brood en jam. Zelfs nu verklaren velen zichzelf, omdat hun honger groter is dan hun zorgen over de vernietigingskampen (ze dachten eigenlijk dat het ongelooflijk was, wie doet zoiets? Het is niet mogelijk! ... dachten ze ...). Toen deze stroom van mensen ook was uitgeput, begonnen opnieuw grootschalige invallen en de nazi's spoorden de Joodse politie aan om zoveel mogelijk mensen te arresteren voor de deportatie en vertelden hen dat zij en hun families zouden worden uitgezet. Het veranderde ze allemaal in beesten ... Je kunt het allemaal zien door de ogen van Wladyslaw en zijn familie ...

Na enkele maanden van horror wordt de hele familie Szpilman ook naar Umschlagplatz gebracht. Daar brengen ze hun laatste momenten samen door ... maar als ze allemaal in de trein worden genomen, wordt Wladyslaw door een oude vriend gered voor de Joodse politie. Hij kijkt vervolgens hulpeloos toe hoe zijn familie vastzit in de trein en hoe ze omgaan met zijn dood ...

Wladyslaw is wanhopig, maar zijn leven gaat door. Hij is te vinden in enkele werkteams. Hij is eigenlijk helemaal geen solide werker: hij moet zijn vingers beschermen tegen de kou en andere invloeden als hij weer piano wil spelen ... Gelukkig is hij een bekende pianist en vele andere joodse werkers helpen hem en nemen vaak zijn last weg. over.

Vervolgens probeert hij via zijn contact met zijn Poolse vrienden van buiten het getto contact op te nemen. Hij helpt wapens te smokkelen en besluit uiteindelijk dat hij het getto wil verlaten. Ze helpen hem en nu halen ze hem uit het getto. Hij wil in leven blijven ...

Hij verbergt zich op verschillende plaatsen. Uiteindelijk belandt hij in een appartement "in de leeuwenkuil": tegenover het Gestapo-kantoor en een ziekenhuis voor Duitse oorlogsslachtoffers. Hij kan de getto-muren ook vanuit zijn raam zien. Dit is hoe hij de opstand van de Joden in het getto ziet.

 

Dan kunnen de Duitsers de situatie in Warschau niet langer beheersen: overal is weerstand. Ze besluiten heel Warschau en vooral het getto te verwoesten. Wladyslaw moet daarom opnieuw vluchten als het gebouw waarin zijn appartement zich bevindt, is afgebrand. Hij verstopt zich in het verlaten ziekenhuis en later in de ruïnes van het getto.

Wanneer hij daar op een dag voedsel zoekt, staat hij plotseling oog in oog met een Duitse officier. Zal hij nog steeds sterven door toedoen van de Duitsers, terwijl hij het getto overleefde en wist te ontsnappen? Zal hij nooit meer piano spelen? Je kunt zien dat hij zich afvraagt. Maar de officier blijkt een goede man te zijn. Hij vraagt ​​Szpilman om iets voor hem te spelen op een oude piano in een aangrenzende kamer wanneer hij ontdekt dat hij een pianist is. De officier wordt bewogen door zijn piano en vraagt ​​hem waar het verborgen is. Wladyslaw toont hem zijn reserve op zolder. De Duitser vertrekt later, nadat hij heeft uitgelegd dat in het gebouw waar de pianist verborgen was, een Duits legerbureau zou worden gevestigd. Wladyslaw besluit in het gebouw te blijven. Een paar dagen later is het kantoor daar gevestigd en redt de Duitser, Wilm Hosenfeld, het leven van Szpilman door hem eten en dergelijke te brengen.

Dan verlaten de Duitsers het gebouw. Wilm Hosenfeld neemt afscheid van Wladyslaw Szpilman en vertelt hem dat de Duitsers zich zullen terugtrekken en dat Warschau binnenkort zal worden bevrijd.

Dan komen de Russen, ze bevrijden Warschau en Wladyslaw is een andere vrije man.

Wilm Hosenfeld wordt door de Russen gevangengezet in een kamp van oorlogsmisdadigers. De Russen geloven niet dat Hosenfeld zoveel joden en Polen hielp, omdat hij niet alleen Szpilman redde. Szpilman probeert hem nog steeds te vinden, maar hij kan het niet. Wilm Hosenfeld stierf uiteindelijk in de jaren 1950, in dit Russische kamp ...

Wladyslaw Szpilman zet zijn leven voort en wordt een nog bekendere pianist.

 

3. Middelen/filmische elementen

 

· Het grootste deel van de film speelt zich af in het getto van Warschau en het is ook de belangrijkste plaats voor mij in de film. Eerst zie je eerst het getto, daarna denk je dat het al een puinhoop is, maar dan komen de deportaties aan en zie je lijken op straat liggen in de straten van oude mensen, jongeren, baby's en familieartikelen die overal op straat liggen. De grootste indruk was op mij toen je de pianist in de getto-ruïnes zag. Alle huizen zwart gemaakt, geen mens te zien, alleen een lange stoffige weg door het puin ... eigenlijk alleen het gebied waar een nucleaire bom explodeerde, zo vreselijk vernietigd ...

· Ik heb niet echt aandacht besteed aan de tentoonstelling. Ze hebben het heel goed gedaan, want als je het bekijkt, heb je niet het gevoel dat je een film bekijkt die wordt gespeeld, maar je denkt gewoon dat het "live" is! Ik denk dat ze veel hebben gedaan met het licht in de kamer met de ruïnes van het getto, omdat het echt heel donker was "verontrustend" ...

· De hoofdpersonen waren goed gekleed aan het begin van de film, omdat Wladyslaw een beroemde pianist was en behoorlijk goed verdiende. Je ziet dat alles steeds minder wordt in de tijd in het getto: ze worden allemaal veel magerder en de kleding begint rond hen te "kwijlen". Bovendien konden ze niet al hun kleding naar het getto brengen en zie je dat de kleding steeds slechter wordt. Tegen de tijd dat Wladyslaw in de ruïnes van het getto woont, ziet hij eruit als een zwerver; heel lang haar, lange baard, vuile kleding (te groot), enz. Er is weinig aan gedaan. Deze verzonken gezichten zijn niet geschilderd of iets, maar gewoon echt !! Adrien Brody die Szpilman speelt, moet 20 pond hebben verloren voor deze rol, lees ik!

· Muziek was zeer belangrijk voor de film. Het diende niet alleen als achtergrondmuziek, maar was opvallend op de voorgrond. Er is ook een CD uitgebracht die bij deze film hoort (ik heb er ook een) en als je naar deze CD luistert, "zie je het hele verhaal opnieuw". De muziek "leidt" je door de film en is daarom erg belangrijk. Vooral het thema van de film, een stuk van Chopin, is erg mooi, omdat hij het aan het begin van de film speelt en dat is hoe de film eindigt, alsof de periode van bijna 5 jaar tussen de twee slechts 'een korte was pauze ....

· Niet echt speciale geluidseffecten. Ja, het geluid van vallende bommen en "fluiten". Maar verder niet echt opvallende geluidseffecten (behalve muziek, maar het is niet echt een geluidseffect in de zin van het woord).

 

4.Scoring

Mijn scoring voor deze film gaat als volgt. Voor geloofwaardigheid en realisme geef ik The Pianist een 8 ook al was het verhaal op sommige momenten best ongelofelijk was alles toch zo goed nagemaakt dat het net echt leek. Voor muziek en camera compositie geef ik de film een 7. Het deed wat het moest doen om het verhaal te vertellen maar het was niet experimenteel genoeg om een hoger cijfer te krijgen. 

 

Ik geef de Pianist 4 van de 5 sterren

​

​